به نام خدای صبور...
تومار نوشتم و دستم به منتشر کردن نرفت.
همه وحشت کردیم...
همه حتی ابا داریم و حیا می‌کنیم از بازگو کردنش.
فقط می‌نویسیم: فاجعه‌ی بیمارستان الشفای غزه...
و هرکس به تنهایی در خودش می‌شکنه.
نه اینکه نسل‌کشی‌ها تا اینجا دردناک نبوده باشه، نه! اما کاش داستان این بیمارستان هم، بمباران بود و دستانی که بتن‌ها رو کنار می‌زدن و بعد نعره‌ی حسبنا الله بلند میشد.
بسم الله الرحمن الرحیم:)
چه شروعی! عجب سال نویی!
الهی شکر، الحمدلله کما هو اهله.
سفر نوروزی ما یک روز زودتر از موعد مقرر شروع شد. از برنامه‌ی اول یک روز جلو افتادیم و از برنامه‌ی جایگزین چند ساعت عقب.
پیش از اذان مغرب زیارت حریم حضرت معصومه (سلام الله علیها) قسمت‌مون شد:) و افطار بر نداشته بودیم. از صفحه‌ی اینستاگرام حرم پیگیر شدیم و دیدیم تو هایلات‌ها افطار کریمانه هست:) بازم چند جایی نزدیک حرم رو نشون کردیم برای تکمیل افطار تا بعد زیارت بریم چیزی بگیریم.
رسیدیم به پارکینگ شرقی حرم. در ماشین رو باز کردم و دلبندجان رو دادم بغل یار که پیاده شم. آقای میانسالی جلو آمد سلام و احوالپرسی کرد و دوتا کاغذ تا شده گذاشت تو دست یار، گفت درب ۱۴، مهمان‌سرای حضرت تشریف ببرید افطار:)
"ندهد فرصت گفتار به محتاج، کریم
گوش این طائفه آواز گدا نشنیده"
بعد یک دل سیر زیارت در خلوتی حرم و نماز و افطار عام، حالا نوبت افطار دعوتی‌های خانم بود:)
نیمه‌شب قبلی هم ساعات قبل از تحویل سال رو کنار شهدای شهر مقصد بودیم.
آرامش... آرامش... آرامش.
حالا می‌شه یه نفس راحت کشید و از نو زندگی رو سر گرفت.
اسم سال ۱۴۰۳ برای من اینه:
سال جسم سلامت و قوی برای همه.
سال نوی شما هم مبارک🌸
